Rouwkost: dood doet leven

“Wat  weet u over…de DOOD!” schalt Adelheid Roossen door mijn kamer in een radiocommercial. Nou Adelheid, ik weet er niet alles over, maar heb er wel ervaring mee én belangstelling voor. Althans, voor wat betreft uitvaarten. Van familieleden, vrienden en mijn eigen vader - nu twee jaar geleden. Als kind vond ik dood iets engs. Op latere leeftijd vond ik dat nog steeds. Ik raakte in paniek als ik er zelfs maar aan dacht. Het idee om er niet meer bij te zijn, niets meer te denken, gewoon niets meer te zijn. Het zweet brak me uit en ik stopte de gedachte razendsnel weer weg.

"Geen oude grijze kraaien langs de kist"

Maar dan komt er toch een moment in je leven dat je op een uitvaart staat. Van een goede vriend, een kennis, een familielid. Dan ervaar je hoe het een nare, kille en nietszeggende gebeurtenis is, maar ook hoe het anders kan. Persoonlijk, warm en met aandacht voor de overledene en de nabestaanden. Ik legde me er bij neer. Als je dan toch dood moet, dan op een zo mooi mogelijke manier afscheid nemen. Vanaf dat moment ben ik me er in gaan verdiepen. Ik las artikelen over uitvaartondernemers die bijzondere en persoonlijke uitvaarten organiseerden. Geen oude grijze kraaien langs de kist, maar jonge mensen in een moderne outfit. Een wereld ging voor me open en ik weet het zeker: ik wil uitvaartbegeleider worden. Als communicatieadviseur had ik ruime ervaring met het organiseren van bijeenkomsten en evenementen en uiteindelijk is een uitvaart ook een evenement, inclusief draaiboek.

Te aardig

Toch vond ik het moeilijk om die stap te zetten. Je hebt het niet over zomaar een feestje hè? Het afbreukrisico is best groot. Fouten maken kan absoluut niet. Een gesprek met een uitvaartleider van Goetzee hielp niet echt. De rondleiding en het gesprek vond ik reuze interessant, maar hij vond me te aardig voor dit vak. Rond een uitvaart gaat het er niet altijd even harmonieus aan toe. Soms is er hevige familiestrijd over de vorm van de uitvaart, of wie er aanwezig mogen zijn. Gedoe over de uitgaven en de organisatie. Dan wordt van een uitvaartleider verwacht dat hij of zij ruzies sust of knopen doorhakt. Dan moet je stevig in je schoenen staan.

Hoe ik het vak van uitvaartbegeleider níet zie...

Toch zette ik door. De opleiding bleek vrij kostbaar. Het beste zou dus zijn om dat via een uitvaartondernemer te doen, die jou in dienst heeft. Twee sollicitaties deed ik: eentje bij een ouderwetse ondernemer, een familiebedrijf. Afgewezen, de echte reden nooit vernomen. De andere sollicitatie was bij een grote coöperatie die vooral op zoek bleek naar jonge mensen op MBO niveau. De reden daarvoor was duidelijk: het salaris is erg laag. Te laag voor mij op dat moment. Hun werkwijze sprak me ook niet aan. Je gaat naar de nabestaanden, doet daar een intake, gooit het dossier over de balie van de ondernemer, waar vervolgens de uitvaart verder geregeld wordt. Daarna ga je op weg naar de volgende intake. Zo heb je meerdere ‘dossiers’ tegelijkertijd lopen. Dus ik zag er vanaf. Zo zie ik het vak van uitvaartbegeleider niet. Ook het bij nacht en ontij je bed uit moeten leek me zwaar. Misschien hoor ik de telefoon niet, ik kan vast de straat niet vinden en waarschijnlijk ben ik dan ook niet op mijn scherpst...

Kortom: ik geef mezelf argumenten genoeg om deze droom voorlopig nog even in de ijskast te zetten. Maar echt loslaten doe ik nog niet, neem ik me stellig voor. Wordt vervolgd, ik weet het zeker.